من به شخصه برای پیگیری امور سیاسی ، وبسایت های خبری با سلایق مختلف را می خوانم. از رجانیوز که تفکر نزدیک به جبهه پایداری دارد گرفته تا وبسایت خبری عصر ایران (که خیلی ها میگویند زرد است) که دیدگاه نزدیک به هاشمی دارد.
اما برخی اوقات هر کدام از این وبسایت ها نظرات غیر قابل قبول و عجیب می گذارند.
در مطلبی که در وبسایت عصر ایران تحت عنوان چرا رقابت "امیرمهدی ژوله" و "امین حیایی" در خندوانه سیاسی شد و رکورد شکست؟! مطلبی نوشته شده که بسی باعث تعجب است. دلیلی برای سیاسی شدن این رقابت :
یکی از رمانهای بزرگ تولستوی که همیشه در کنار جنگ و صلح قرار میگیره رمان آناکارنینا است.
آنا یک زن زیبا است که شوهری مکانیکی و بی احساس دارد. در اثر ساده گیری های روابط زن و مرد در مهمانی های اشراف و تجملات ارباب ها ، آنا، عاشق یک افسر ارتش می شود و افسر ارتش هم عاشق او و خیانت رخ می دهد. زندگی خانوادگی آنا از هم می پاشد و آنا با آن افسر که ورونسکی نام دارد به خارج فرار میکند و حتی از جامعه فاسد آن زمان هم طرد می شود.
در این رمان تولستوی نگاهی دارد به جامعه ای بی بند و بار و وقت گذرانی های بی حاصل اشراف و حقوق و دستمزد ناروای کارمندان دولت و بیکارگی آنها و بی نتیجه ماندن پیشرفت های تکنیکی به علت وارداتی بودن آنها و چندین و چند اصل اجتماعی دیگر. در خلال داستان های زیبا ، تولستوی نظرات خود و مخالفان خود را از زبان شخصیت های داستان نقل می کند به گونه ای که خواندن نه ملال انگیز شود و نه یکسره مبتذل.
تولستوی در این رمان و در جریان این خیانت آنچنان به جزئیات تمامی عناصر داستان و تمامی شخصیت ها و واکنش آنها در برابر حوادث اجتماعی می پردازد و چنان همه چیز را در جای خودش استوار می کند که به قول رضا امیرخانی شما هر چه سازه ی این رمان را تکان دهید، هیچ شخصیتی از آن جدا نمی شود. این سازه چنان محکم استوار شده است که در برابر هر طوفان و زلزله ای مقاوم است.
شگفتی این اثر برای من در نبود تعلیق اما همچنان پابرجای ماندن جذابیت آن است. به گونه ای که در انتهای جلد اول آنا فرار می کند و دیگر داستان به نظر می آید که تمام شده است اما یک جلد دیگر اتفاق در راه است .
پ ن1: در فیلم محمد رسول الله چنین سازه ی محکمی را نمی یابید. خیلی از لوکیشن ها اضافی اند. به خیلی از شخصیت ها پرداخته نشده سازه ی این فیلم روی هواست که با دو ریشتر زلزله همه شخصیت هایش پخش و پلا می شوند.
امشب فیلم مجید مجیدی را دیدم.
ابتدا تشکر می کنم بابت 8 سال زحمت. و همچنین تشکر بخاطر ورود به موضوعی که بعد از 35 سال انقلاب کسی به آن نپرداخته.
نکات + فیلم: موسیقی خوب بود. تکنیک ها خوب بودند. جلوه های ویژه قابل باور بود. و فیلم چند صحنه جالب داشت مثل حمله ابرهه به مکه.
نکات - فیلم: خبری از محتوا نبود. نه خط سیر داستانی ، نه تعلیق، نه کشش، نه جذابیت و نه هیچ نکته ی جالبی در فیلم نامه. فیلم به شدت خسته کننده. زمان فیلم زیاد. نمی دانم چرا 3 ساعت؟!!!!! صحنه های بی معنی و قابل حذف بسیار زیاد بود. فیلم اسیر تکنیک شده بود و از محتوا خالی بود. نیازی به عوامل خارجی نبود و خیلی از کارها مثل موسیقی را همان عوامل داخلی می توانستند انجام دهند (برای مثال موسیقی مریم مقدس که هنوز در ذهن من مانده است). تعدد نور پاشی و کادر بسته از دستان بازیگران اذیت کننده بود. صدای حضرت رسول نیمه دخترانه بود و ...
در کل اگر به مختار بدهم 20 به ساخته ی مجیدی می دهم 10 .
شب خوش
پ ن1: جایی جداگانه باید بگویم چرا ساخته مجیدی را مختار مقایسه کردم.
پ ن2: کلی نقد دارم به محتوا که بیخیال می شوم.
من وقتی می خواهم یک میان وعده ی خوشمزه مثل فرنی و شیره بخورم ( که اکیدا هم توصیه می کنم هرجا دستتان رسید بخورید ) اینجوری نیستم که شیره را بریزم روی فرنی و اینقدر هم بزنم که دیگر نشود هیچکدام را تشخیص داد. بعد هم یک فرنی خسته کننده ی یکنواخت عادی و شیرین بخورم.
من اینجوری ام که شیره را به مقدار لازم روی فرنی می ریزم و آن را هم نمی زنم. فقظ دو تا شیار در فرنی ایجاد می کنم که شیره ها بین فرنی بروند و بعد چیزی که به دست می آید یک مخلوط ناهمسان از فرنی و شیره است. حالا خوردن این مخلوط ناهمسان خیلی کیف دارد. بعضی جاها طعم خامه ای خوشمزه ی فرنی حاکم است و جای دیگر شیرینی سوزناک و چسبنده ی شیره. کلی اتفاق خوشمزه فقط در یک کاسه ...
بنظر من ظرف زندگی هم باید اینطوری باشد. اینکه نه آقای خانه مردسالاری کند و نه زن ذلیل باشد غیرممکن است. همیشه روی نقطه ی وسط دایره ماندن خیلی سخت است. اما به عکس . آفای خانه هم مردسالار باشد هم زن ذلیل. گاهی از این گاهی از آن. اینطوری زندگی می شود یک کاسه پر از اتفاقات خوشمزه ... جایی که هم قر قر های زن ها شنیدنی است هم داد و بیداد مردها. گاهی خامه ای ... گاهی شیرین ِ سوزناک.
پ ن1: افراط و تفریط با هم خوب است ...
پ ن2: البته غایت انسان همان اعتدال است ... ولی سخت است.
در پارکینگ ماشین ها قدم می زد. طبقه ی منفی سی. با آسانسوری غژ غژ کن پایین آمده بود و حالا دنبال ماشینش می گشت.
بی سر و صدا همه جا تاریک شد. برق رفته بود. مثل اینکه خسته شده باشد. نور خورشید هم حوصله نداشت سی طبقه پایین بیاید.
منتظر شد تا برق ِ اظطراری بیاید که نیامد. فکر کنم او هم حوصله نداشت. دست هایش را جلویش تکان داد تا به چیزی برخورد نکند. از شانس بدش هیچ کس هم آنجا نبود تا با نور ماشین آنجا را روشن کند.
چند قدمی جلو رفت. ریموت ماشین را مرتب می زد تا از دزدگیرش پیدایش کند.
دستش خورد به استوانه ای که معلق بود در فضا. تکانش داد. از لاستیک بدنه اش فهمید که ستون ِ پارکینگ است. ستون پارکینگ که قرار بود وزن 100 طبقه بالاتر از خودش را تحمل کند، مثل ماهی در هوا شنا می کرد. چقدر هم بزرگ !!! چندتا ستون دیگر هم دم پرش آمدند. می خواست بشیند و ستونگیری کند. ولی چجوری ول شده بودند ؟! نمیدانست! حوصله اش را هم نداشت که بفهمد.
لعنت به این شانس. اگر موبایلش همراهش بود حداقل آهنگی گوش میداد. کمی دور خودش چرخید. یادش رفت ریموت را هی بزند. اصلا یادش رفت برای چه آمده به پارکینگ . اصلا آنجا پارکینگ بود؟! نمیدانست. حوصله اش را هم نداشت که بفهمد.
المؤمن کیس ...
دینداری برخی، من را به یاد خوارج می اندازد.
پ ن1: امان از جاهل دیندار و فاسق ِ دانا.
این روزها در رسانه های جمعی از مضرات و عواقب خطرناک بازی کلش سخن های بسیاری می رود و هر روانشناسی به محض مواجهه با نام این بازی شروع به برشمردن معایب آن می کند که مثنوی هفتاد من هم می شود. تلویزیون ، رادیو، وبسایت های خبری و ... هم دادشان بلند است. مشاورین نازنین دم به دقیقه توصیه از توصیه دانشان پرتاب می کنند و پدر و مادرها می نالند.
حالا همان روانشناس یا مشاور وقتی وارد خانه می شود، بچه اش را به حالت دمر خوابیده و در حال اتک (حمله در بازی کلش) می یابد ...
اینجا دیگر با پدیده ای به نام سیگار مواجه نیستیم که خیلی ها به علت مضرات جسمی تابلوی آن سراغش نمی روند، اینجا با مضرات روحی سر و کار داریم که مرموزانه مخفی اند و اصلا خیلی ها اعتقادی به آن ندارند.
خب . چاره چیست ؟! دوباره توصیه دان هایمان را به کار بیندازیم ؟!
خیلی هایمان عادت کرده ایم آدم ها را شبیه کنسرو ببینیم ، تق ! درشان را باز کنیم و غذایی خوشمزه (!) و آماده بپرد بیرون و بگوید بیا منو بخور.
دوستی هایمان هم همینطور است ، توقع داریم دوستی با حال ، با مرام ، مشتی ، صبور ، فهیم ،عاقل و ... یکهو ظاهر شود و افتخار دوستی با ما را نصیب خودش کند.
اما بنظر من اینجوری ها نیست. باید برای به دست آوردن یک دوست خوب ، تلاش ها کرد ، زحمت ها کشید ، بارها رنجید و بخشید ، و خلاصه باید وقت گذاشت ، وقت داد و منتظر شد. آدم ها مثل گیاهند ، حوصله می خواهند ، رسیدگی می خواهند ، نوازش می خواهند ، درک شدن می خواهند و خلاصه ... دل دادن می خواهند.
هیچ کنسرو آدمی وجود ندارد. بیهوده منتظر نباشید.
============================
پ ن1: مردمی نزد حضرت صادق (ع) بودند و حضرت برای آنها حدیث می کرد، در این میان مردی از آنها نام مردی را به بدی یاد کرد و گله او را به حضرت صادق نمود، حضرت به او فرمود: کجا برایت برادری تمام عیار به دست آید، و کدام مردی است که مهذب و پاک از همه عیوب باشد؟
اصول کافی ج 4 ص 468 روایت 1
