هیچوخ فکر نمی کردم سربازی برم، نمیدونم چرا ولی کلن همیشه فکر می کردم نمی رم.
ولی از اونجایی که سربازی هم مثل شتره ( البته با بعضی استثناهای زیاد) ما هم رفتیم. و الآن مرخصی میاندوره ی آموزشیم.
سربازی برای خودش دنیاییه. همیشه می شنیدم که بهترین دوره ی زندگی ملت دوره آموزشی شونه اما باور نمی کردم تا اینکه خودم رفتم و الآن دلم تنگه برای پادگان و بچه ها. بچه هایی که هر کدومشون دنیایی دارن برای خودشون و اینقدی خوب که نشه اون محیط رو با جای دیگه مقایسه کرد.
نظمی که آدم در سربازی با زور و اجبار تو کتش میره بهش اینو نشون میده که فلانی : تو میتونی بیخیال تلویزیون شی و هر شب زود بخوابی، می تونی بین الطلوعین بیدار باشی و خواب سگی نری، میتونی نماز صبح ها رو به جماعت بخونی و شاد و سرحال باشی، میتونی دردهای بدنت مثل معده درد و سینوزیت رو به علت سبک زندگی درست و عدم پرخوری مداوا کنی، میتونی روزی 6 ساعت یا کمتر بخوابی و کلی فعالیت مفید کنی و هزارها میتونی دیگه که جز در این شرابط، تجلی نمی کنه یا اینکه خیلی سخته تجلی کنه.
خیلی از این سبک زندگی سربازی خوشم میاد.
خدا رو شکر.
