چند وقت پیش در وبلاگ یکی از دوستان مطلب خیلی جالبی دیدم، در مورد چادری شدن خودش (یک دختر مانتویی) در اثر امر به معروف استاد مذهبی اشان.
من خودم اعتقاد دارم، مقام این دستور الهی خیلی بالاست و الآن متأسفانه تا اسمی از این واژه و واژه نهی از منکر شنیده میشود همه به یاد تراشیدن ریش و حجاب و موسیقی می افتند. البته منکر نمیشوم که در این موارد هم باید تذکر داد ولی مهم این است که وقت و انرژی روی امر به مهمترین واجبات ( مثلا حفظ ارکان خانواده، رعایت اخلاق اسلامی در جامعه، حفظ نظام و ...) گذاشته شود.
بهر حال در این اتفاق، چیزی که خیلی مرا به فکر فرو می برد، عمق تأثیر یک تذکر است. که چگونه و چقدر راحت، کسی با یک جمله اینقدر عوض می شود. اینقدر وارد فضای آرامش می شود. این قدر مسیر زندگی اش تغییر می کند و وارد فضای شیرین دینداری و بندگی می شود.
پ ن1: قابل توجه امثال خودم که تا صحبت از امر به معروف می شود میگوییم اثر ندارد.
پ ن2: بدم می آید از کسانی که به دختران کم حجاب مثل جنایتکاران جنگی نگاه می کنند.
پ ن3: این پست را تقدیم می کنم به شهید علی خلیلی.
