با خودم می گفتم حالا که چاره ای از دیدن فیلم نیست ( و واقعا چرا نیست؟! ) خوب است فیلم هایی را ببینم که ارزش دیدن داشته باشند و از آنجایی که معتبرترین سایت معرفی و نقد فیلم در جهان imdb است ، لیست صد فیلم برتر تاریخ در آن را گرفتم. خیلی از فیلم های این لیست را دیده ام. اولین فیلم در این سیاهه صدتایی رستگاری در شاوشانگ نام دارد که اگر کسی آن را ندیده باشد فکر کنم اصلا فیلمی ندیده است :)
این همه را گفتم که در مورد فیلم هجده ام این لیست بنویسم : فارست گامپ (1994)
شخصیت اصلی این فیلم یک انسان به آی کیو 75 است. به شدت دوست داشتی و به شدت اخلاقی. اولین بار نیست که می بینم هنرمندان برای گفتن حرفشان سراغ انسان های به ظاهر نیمه خل رفته اند ... چه ابله داستایوفسکی و چه درویش مصطفی در من ِ او امیرخانی. در جهانی که همه دوپاها به فکر منفعت خودشان اند و به فکر شکم و زیر شکم ... این انسان های نیمه خل باز هم ما را به یاد آدمیت می اندازند. باز هم ما را یاد عشق می اندازند...
پ ن1: امام صادق در مورد زمان خودشان می فرمایند :« اگر ابوذر و سلمان الآن زنده شوند ، همه می گویند که این دو دیوانه اند». دیگر خودتان حساب کنید این دوره زمانه چگونه است
پ ن2: حتما این فیلم را ببینید. برای اینکه فیلمی را به کسی توصیه کنم باید از شدت احساسات با دیدن آن فیلم گریه کرده باشم.
پ ن3: ای کاش روزی بشود که بتوانم کار فرهنگی در حد و اندازه های این دوستان آمریکایی مان بکنم و بکنیم.
پ ن4: چقدر بازیگر نقش اول این فیلم (تام هنکس) خوب بازی می کند ... فکر میکنم شهاب حسینی هم در حوض نقاشی نگاه زیاد به تام هنکس کرده است.
