وقتی پذیرفتیم که که با فرمولی که دیگران برایمان تجویز می کنند زندگی کنیم
وقتی قواعد و مقررات بقیه را بر زندگی خودمان حاکم کردیم
وقتی از ارزش های خودمون در برابر ارزش های دیگران چشم پوشی کردیم
این تازه می شود اول راه. راه تنگ و تاریک، یکطرفه و بدون بازگشت که انتهایش یک بن بست خشک و خشن است.
این تازه می شود راه دادن موریانه ها به کاخ والای آرمانها !!!
فرق نمی کند این دیگران پدر و مادر باشند یا دوستان یا همسر یا مردم !!!
مهم این است که انسان به روش خودش زندگی کند تا اگر حتی باخت ، با افتخار ببازد، فهمیده ببازد و شیرین ببازد ...
پ ن1: متأسفانه برخی از کارهایم را نادانسته با فرمول دیگران انجام دادم و الآن پشیمانم و راه برگشت تقریبا غیر ممکن است
پ ن2: در این عصر که خیلی ها دنیازده اند، پذیرش قواعد آنها یعنی دنیازدگی ... یعنی دست شستن از آرمانها
