چند وقتی است که حرف زدنم نمی آید . حتی گوش دادنم هم نمی آید ...
آخر همه ی حرفها تکراری شده اند و به چند دسته خاص تقسیم می شوند:
یا ملت از اوضاع سیاسی می گویند و برای خودشان تحلیل هم می کنند که ماشاءالله سطح تحلیلشان از ته دیگ بالاتر نمی رود و نهایتا زرت و پرت های چند سایت زرد ِ خبری را بلغور می کنند.
یا از اوضاع اقتصادی می گویند و اینکه چجوری کارها و بارها همه خوابیده است و یکی نیست بهشان شیرفهم کند که آن زمان احمدی نژادی، وقتی اجناس سوبله چوبله شد و ماشین آقایان از گاری به بوگاتی تبدیل شد و فی الواقع، در آن موقع جیک جیک مستانه، فکر این خروسخوان کسادی هم بودند یا نه.
یا صحبت از انحطاط هاست و سقوط اخلاق در جامعه گه گیجه ی گرفته ی ایرانی و دادن آمارهای روی هوا که ایران از لحاظ استفاده از مواد آرایشی در جهان اول است (؟!) و از لحاظ آمار مطالعه آخر (؟!) که من نمی دانم این آمارها از کجا در می آید و اصلا هم حواس ملت نیست که بابا خود شما منشاء این آمار هستین نه گاو ِ مش حسن.
یا صحبت از فوتبال است و کذا و کذا که اصلا لزومی نمی بینم زرتی در موردش پرت بکنم از بس خودش پرت و پلا هست.
یا و یا و یا ...
و برای همین است که وقتی می خواهم حرفی بزنم یا می نشینم پستی تایپ کنم یا قرار است جایی افاضه ی فیضی کنم، از خودم می پرسم که این صحبت من ، به درد ِ کسی می خورد یا فقط طعامی است برای پر کردن ذهنی و حرفی است یا مفت و بی فایده چه بهر این دنیا و چه آن دنیا. و وقتی خوب بررسی می کنم می بینم کل اگر طبیب بودی ، سر خود دوا نمودی. و ما باید ساکت شویم روزی چند، تا پاک شویم و نور در آینه وجودی مان بتابد که تازه آن موقع ، هر که را اسرار حق آموختند ... حافظا . والسلام/
