بعد از 2 سال و 7 ماه و بیست روز ... رضا امیرخانی وبش را به روز کرد.
یادداشت جدیدی گذاشته است به اسم گذر از پنج‌دری دل‌گیر به هشتی دل‌باز (بندهایی از بلوچستان) . شاید بلوچستان کتاب تازه اش باشد
خوشم می آید از آقای امیرخانی به چندین دلیل متعدد که در این مُقال نمی گنجد، اما یکیش این است که
رسالت نویسندگی اش را قشنگ انجام می دهد و رسالت نویسندگی به نظر خودش که نظر من هم شده است :
تشخیص حقایقی که از دید عامه ی مردم پنهان هستند و بیان دلنشین و مغزنشین و عقل نشین آنها برای مردم.
...همه ی حساب عالم، همان جوان مردی است ... باقی اش سی چهل کیلو گوشت و دنبه است.
پ ن1: رُمان قیدار، رضا امیرخانی.
پ ن2: قول می دهم پست بعدی یک پست مفصل باشد ، نه یک پست نیم وجبی فیسبوکی
پ ن3:جمله اش حق دارد ... حق.
بیشتر مردم در حقیقت در بیست-سی سالگی می میرند، و اگرچه به ظاهر زنده می مانند، اما دیگر چیزی یاد نمی گیرند و انعکاسی از گذشته ی خود می شوند و در سالهای بعد خودشان را تکرار می کنند و ماشین-وار آنچه را از بیست-سی سالگی یاد گرفته اند، ناشیانه و به شکلی بدتر به نمایش در می آورند.
رومن رولان ،رمان ژان کریستف اثری فاخر در ادبیات جهان ، صفحۀ 348 ، ترجمۀ محمد مجلسی
============
پ ن1: رمانش شیرین و دلچسبه ، توصیه می شود به خوانید ...
پ ن2: بیشتر آدم بزرگهای دور و بَرم اینجوری اند ، میترسم اینجوری شوم !!!
